قرعه کشی بیمارستان های ایرلندی یا قرعه کشی ایرلندی که بیشتر شناخته شده بود، در سال 1930 توسط دولت ایرلند که به تازگی تشکیل شده بود، تأسیس شد.
این یکی از بزرگترین قرعه کشی هایی بود که تا به حال شکل گرفت و هدف آن تامین مالی سیستم نوپای بیمارستان ایرلندی بود.
بنیانگذاران می‌دانستند که قرعه‌کشی‌های مشابه هم در بریتانیا و هم در ایالات متحده آمریکا ممنوع است. آنها متوجه شدند که برای به حداکثر رساندن فروش خود باید به هر دو بازار نفوذ کنند و قوانین حاکم بر بخت آزمایی در آن زمان آنها را به تعویق نینداخت.
در یک مرحله با تقریباً 4000 کارمند، بزرگترین کارفرما در ایالت بود. در طول عمر 57 ساله خود.
این تعداد کارکنان قطعاً مورد نیاز بود زیرا سالانه میلیون ها بلیط بخت آزمایی در سراسر جهان فروخته می شد. کارمندان آن، عمدتاً زنان، دستمزد بدی دریافت می‌کردند - برخلاف سهامداران فوق‌العاده ثروتمند آن. اندازه و دامنه عملیات فراتر از نفس گیری بود.
دولت ایرلند از تزریق بودجه به سیستم مراقبت های بهداشتی خرسند بود زیرا ایرلند در آن زمان یکی از فقیرترین کشورهای اروپا بود.
همچنین ببینید: 10 لحظه مهم در تاریخ سلتیکاین ممکن است باعث شده باشد که آنها از نظر قانونگذاری بسیار آرام باشند، که در گذشته به دور از آب بندی بود. موقعیتی که بنیانگذاران قرعه کشی آماده بودند تا از آن به منظور غنی سازی خود نهایت استفاده را ببرند.
اگر Sweeps به هدف اصلی خود دست یافته بودبا بازسازی بیمارستان‌های قدیمی یا ساخت بیمارستان‌های جدید، سیستم مراقبت‌های بهداشتی در ایرلند مورد غبطه بسیاری از سراسر جهان قرار می‌گرفت، با توجه به اینکه ارزش فروش بلیت‌ها تا سال 1959 به 16 میلیون پوند می‌رسید. یکی از بزرگترین رسوایی‌هایی است که بنیانگذاران نادرست آن را بسیار ثروتمند کرده است. همچنین بر طمع، خویشاوندی و فساد سیاسی که در آن زمان در ایرلند رایج بود، روشن شد.
برخی تخمین می زنند که تنها 10 درصد از کل پولی که از فروش بلیت به دست می آمد در واقع به بیمارستان ها راه یافت.
صاحبان تا دهه 1970 بدون وقفه به فعالیت در سایه خود ادامه دادند، تا آن زمان تخمین زده می‌شود که بیش از 100 میلیون پوند پول را از آنها خارج کرده بودند.
خلافات زیادی در قانون وجود داشت. که بنیانگذاران توانستند حقوق‌های کلانی را که در ایرلند مشمول مالیات نبودند، علاوه بر هزینه‌های غیرقانونی، کاهش دهند.
به طور باورنکردنی، بیمارستان هایی که درصد کمی از وجوه را دریافت می کردند که واقعاً به هدف مورد نظر راه پیدا کردند، مالیات 25% دریافت کردند.
به ویژه بیمار - اگر ببخشید جناس - برای بسیاری از مردم استفاده از کودکان نابینا برای کمک به تساوی بود. در یک مورد، دو پسر نابینا با نام‌هایشان روی مقوا، اعداد را از یک بشکه کشیدند. بنیانگذاران حیله گر بعداً پرستاران و پلیس ها را جایگزین کردند تا خودشان را نشان دهند"مشروعیت"
آنها آنقدر ثروتمند شده بودند که شرکت هایی مانند شرکت بطری شیشه ای ایرلندی و شیشه واترفورد را خریداری کرده بودند - که هر دو در آن زمان کارفرمای بزرگی بودند. آنها سیاستمدارانی را که شروع به سوال پرسیدن کرده بودند، تهدید کردند که اگر جلوی آن ها گرفته شود، با اخراج کارگران زیان زیادی خواهد داشت.
تهمت های زیادی مبنی بر خرید بلیط های برنده شده توسط خودی، تامین مالی کمپین های انتخاباتی برای "دوستانه" وجود داشت. سیاستمداران و ارتباط با شبه نظامیان سابق.
همچنین ببینید: نگاه اول به جدیدترین فیلم موفق ایرلندی «بانشی‌های اینشیرین»وضعیت سیاسی کشور در آن زمان باعث شده بود که این شکست تا سال 1987 ادامه یابد.
درست است که مقداری از پول راه خود را پیدا کرد. به بیمارستان ها رفت، اما تعداد کمی از شنیدن خبر بسته شدن آن پس از افشای عملکرد یک روزنامه نگار متاسف شدند.
این ضربه مخصوصاً برای کارگران، عمدتاً زنانی که حقوق کمتری دریافت می‌کردند، و خانواده‌هایشان بود که کمتر مورد توجه قرار می‌گرفتند، و برای اضافه کردن توهین به آسیب، متعاقباً متوجه کمبودهایی در صندوق بازنشستگی شدند.
در نهایت قرعه کشی با چیزی که ما اکنون به عنوان لوتوی ایرلندی می شناسیم، جایگزین شد، یک قرعه کشی کاملاً فوق العاده و بدون ارتباط با سلف مبهم خود.
